Z wiadomości ujawnionych podczas afery #DworczykLeaks wyłonił się obraz mediów publicznych, jako wprost kontrolowanych przez polityków z Nowogrodzkiej. Decydenci wielokrotnie kontaktowali się z pracownikami TVP i ustalali, jakie tematy mają być podejmowane na łamach stacji. Od czasu upublicznienia korespondencji, część pracowników z Woronicza przestała stwarzać jakiekolwiek pozory wykonywania pracy dziennikarskiej. Najlepszym dowodem jest Miłosz Kłeczek, który niedawno nazwał Adama Szłapkę “miernotą”. Kolejnym przykładem zwykłego chamstwa wobec polityka opozycji wykazał się wpływowy kierownik redakcji TVP, Daniel Liszkiewicz.
Agresja Rosji na Ukrainę nie przełożyła się zbytnio na zawieszenie sporów na płaszczyźnie krajowej. W obliczu zagrożenia płynącego od odwiecznego wroga, ciągle widoczne są ogromne podziały społeczne i chęć wykorzystania dramatycznej sytuacji do własnych celów. Dla wielu może wydawać się szokujące, że problemów szuka się nawet w gestach solidarności z naszymi wschodnimi sąsiadami. Szarej eminencji z Woronicza, Danielowi Liszkiewiczowi, nie spodobał się gest władz Warszawy, który symbolicznie miał dodać otuchy Ukraińcom w najbardziej charakterystycznym i widocznym miejscu, związanym ze stolicą. Pracownikowi TVP przeszkadza fakt, że wybrano do tego Pałac Kultury, wybudowany w czasach stalinowskich. Rafał Trzaskowski został nazwany “cymbałem” ze względu na wybór miejsca.
To nie jest pierwszy raz, kiedy obóz “dobrej zmiany” kręci aferę związaną z Pałacem Kultury. W przeszłości pojawiły się pomysły, żeby go wręcz zburzyć, choć do wywiezienia gruzu potrzeba byłoby kilkadziesiąt tysięcy ciężarówek, które całkowicie zakorkowałyby miasto. Wpis Liszkiewicza wywołał lawinę komentarzy, wielu internautów wyraziło oburzenie jego stylem. Czy ubliżanie politykom opozycji mieści się w jakichkolwiek standardach mediów publicznych? Pomijając okoliczności i moment, kiedy nadrzędnym celem powinna być jedność wobec płynącego z zewnątrz zagrożenia.